Mensen zijn goed in het ruiken van kaas dankzij speciale geurreceptoren

Mensen hebben extra geurreceptoren voor kaasgeuren

Westend61/Getty

Ruik dat? Als het kaasachtig, zweterig of zoet is, is de kans groter dat je een geur waarneemt. Mensen hebben veel meer geurreceptoren ontwikkeld voor deze geuren dan wat dan ook, waarschijnlijk om ons te helpen kiezen welk voedsel we moeten eten.

Luis Saraiva van Sidra Medicine in Doha, Qatar, en zijn collega's keken naar geurreceptoren bij muizen en mensen. Ze begonnen met het analyseren van het kleine stukje neuronen dat geurreceptoren bevat. Dit gebied is ongeveer 2,5 vierkante centimeter bij mensen en zit tussen de ogen aan de bovenkant van de neusholte.

Om erachter te komen welke geurreceptoren muizen en mensen hebben, heeft het team mRNA geëxtraheerd uit elk van de monsters. Dit molecuul speelt een sleutelrol bij het toestaan ​​van genen om eiwitten te maken, dus het team gebruikte mRNA-niveaus om hen te vertellen welke genen in elk monster waren “aangeschakeld”, evenals hun relatieve overvloed.

Advertentie

Lees meer: ​​een slecht reukvermogen voorspelt een vroege dood, maar we weten niet waarom

Beide soorten hebben meer receptoren voor geuren die ruiken naar ranzige melk of kaas, zwavel of zweet, of die bijzonder zoet of kruidig ​​ruiken, zoals vanille of kruidnagel, dan voor andere geuren. Dit kan betekenen dat we gevoeliger zijn voor deze geuren, hoewel we dit nog niet met zekerheid kunnen zeggen.

Bij mensen zijn deze geuren belangrijk om ons te helpen beslissingen te nemen over welk voedsel we eten en om onderscheid te maken tussen wat rijp is en wat rot, zegt Saraiva. Maar bij muizen werken de chemicaliën als feromonen – chemicaliën die hun gedrag kunnen veranderen, zoals die welke partners aantrekken.

Sommige van de chemicaliën waarvoor mensen veel geurreceptoren hebben, worden ook aangetroffen in lichaamsvloeistoffen zoals moedermelk en vaginaal vocht. Deze fungeren als feromonen bij andere primaten, maar er is geen bewijs dat ze dat doen bij mensen, zegt Saraiva.

Verwijzing in dagboek: Wetenschapsvooruitgang, DOI: 10.1126/sciadv.aax0396